HANSL UN GRETL

Es warn amol zwaa armi Holzhackerleit, sein tachtäglich in de Wald Holz machn gang un wäre doch immer so arm wie a Kerchemaus. Sie ham zwaa Kiner ghat, a Bu un a Mädl, die ham sie Hansl un Gretl getaaft ghat. Die armi Kiner ham jede Tach misse mit in de Wald gehn, awer die Not is immer greßer wor. Amol oweds, wie sie gedenkt ham, die Kiner schlofe schon, ham sie sich abgred, vun morje an bringe sie die Kiner nimmi mit haam, sie solle in Gottsname im Wald bleiwe. Die Kiner ham awer die Ohre gspitzt un ham dann ihre Eiter gebitt, ob sie nochmol derfe naus in de Hof gehn. A jedes hat a klaanes Säckl ghat, wu sie immer ihr Stickl Brot mitkriegt ham, die ham se vollgrafft mit klaane Wackestaan un sein dann schlofe gang.

Morjets, wie se mit ihre Eiter in de Wald sein, ham sie de ganze Wech Staaner falle gloßt. Wie sie mit ihre Eiter uf ihre Arbeitsplatz kumm sein, ham ihre Eher gsagt: „Kiner, ^ geht jetz scheen in de Wald spiele, un wann mr haamgehn, no rufe mr enk."

Es is schun dunkl wor, no ham die Kiner sich Staat ut de Haamwecn gmacht. Und des is paar Täch so gang, bis ihre Eiter drufkumm sein, no ham se oweds nimehr nausderfe vorm Schlofegehn. Morjets ham se dann ufm Wech ihre Stickl Brot verkrimmlt, awer die Vegl ham alles uf gepickt. Wie Nacht is wor, ham se nimehr ihre Wech gfun. Sie ham sich an dr Hand ghol un ham gflennt un sein im Wald rumg'irrt. Uf aamol ham sie vun weitem a Licht gseh, uf des sein se zu. Es war a Häisl aus lauter Zucker un Lezelter, dort drin hat a alti Hex gwohnt. Die Kiner ham gleich losgebroch un geß. Die Hex frogt: „Was rumbelt und pumbelt an meinem Haus herum?" Die Kiner saan: „Der Wind, der Wind, das himmlische Kind!" Die Hex kummt raus un sagt: „Na Kiner, kummt nor rein zu mir, bei mir werd'r's immer gut ham."

Die Kiner ham garweit, es Gretche hat immer die schwarzi Katz gfittert. Wie sie acht Täch dort wäre, sagt die Hex, jetzt tut sie de Hans in de Saustall einsperre un mäste, un wann'r fett is, tut se ne brote un fress_e. Dr Hansl hat awer jede Tach, wann se schaue kumm is, ow'r schun fett is, bei die Latte am Stalltirl misse sei Fingre nausstrecke. Weil sie awer halwer blind war, hat's Gretl gsagt, er soll immer a Hinklsknoche rausstrecke, un die Hex hat sich verhal, der kriegt doch so Gutes zu esse un hat ka Fleisch! Wie'r schun verzehn Täch eingsperrt war, war es ihr schun zu dumm. Die Hex sagt zum Gretl, heit muß es de Backofe hitze, de Hansl werd gebrot, er holt sowieso nix zu. Es Gretl hat gflennt un de Ofe ghitzt. Wie'r fertich war, hat die Hex de Hansl aus seim Stall rausgloßt: „Na Hansl, grawwl mol in de Ofe!" „Na tut mol eher zeije, ich waaß net, wie ich des mache soll!" Die Hex is mi'm Kopp vor, die Kiner ham ihr vun hine a Stoß gewe, sie is neingfloo in de Ofe, sie ham gschwind de Ofe zugstellt, alles Geld zammgrafft un sein fort.

Ufm Wech sein sie an a Teich kumm, dort sein zwaa Ente gschwumm. Die Kiner ham gsagt: „Entchen, Entchen, hier steht Hansel und Gretchen! Kein Steg un kein Brück, holt uns uf Eicher schneeweiße Rück!" Die Ente hat se uf ihre Buckl gholt un sein glicklich ans Ufer kumm, ham aach ihre Eiter gfun un wäre glicklich.

Mei Märchen is aus,
do laaft a roti Maus,
hat a rote Kiddl an,
morje geht's vun vore an.

(Aufgezeichnet in Hopsenitz von Karolina Welz-Schlotter)

Quelle: Banater Volksgut, Erster Band, Märchen, Sagen und Schwänke, Herausgegeben von Walther Konschitzky und Hugo Hausl, Bukarest 1979, Seite 24